Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/159

 — Wiele razów ma hekim otrzymać?
 — Sześćdziesiąt.
 — Czy każesz mu darować te, których jeszcze nie dostał, jeżeli wyjmę ci ząb bez bólu?
 — Tego nie potrafisz.
 — Potrafię.
 — Dobrze, ale skoro mnie zaboli, to ty otrzymasz razy, darowane tamtemu.
 Klasnął w ręce i wszedł oficer.
 — Puścić hekima. Ten cudzoziemiec wstawił się za nim.
 Oficer cofnął się ze zdumieniem w obliczu.
 Wetknąłem baszy w usta dwa palce i naciskałem z początku — tak dla hokus-pokus — ząb sąsiedni. Następnie chwyciłem chory kieł i wyjąłem go. Pacjentowi drgnęły powieki, zdaje się jednak, iż nie przypuszczał, że ząb miałem już w ręku. Ujął mnie za rękę i odsunął ją.
 — Skoro jesteś hekimem, to nie próbuj tak długo. Tu leży to!
 Przy tych słowach wskazał na podłogę. Trzymając ząb niepostrzeżenie między palcami, schyliłem się. Przedmioty, które ujrzałem, to były: stary, całkiem już nie do użycia lewarek, a obok szczypce do zębów — ale jakie! Możnaby niemi wyciągnąć z ognia dusze do żelazka. Odrobina blagi nie mogła zaszkodzić. Wjechałem baszy obcęgami w niezbyt małe usta.
 — Uważaj, czy będzie boleć. Bir-iki-icz — raz, dwa, trzy! Oto nieposłuszny, który sprawił ci tyle cierpień.
 Dałem mu ząb, a on spojrzał na mnie zdumiony,
 — Maszallah! Ja nic nie czułem.
 — Oto masz lekarzy Zachodu, baszo!
 Dotknął się kilkakroć dziąseł, oglądnął ząb i tak się dopiero przekonał, że jest uwolniony od zęba.
 — Jesteś wielkim hekimem! Jak cię mam zwać?
 — Beni Arabowie zowią mię Kara Ben Nemzi.
 — Czy każdy ząb tak dobrze wyjmujesz?
 — Hm, zależy od okoliczności.
 Klasnął ponownie w ręce. Zjawił się ten sam oficer, co przedtem.
 — Zapytaj wszystkich w domu, czy kogo nie bolą zęby.