Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/162

 — Te psy tego nie warte, żebyśmy im przebaczyli. Żebyś jednak wiedział, że cię lubię, niechaj nie ponoszą swej kary. Ruszajcie precz i nie pokazujcie się dzisiaj przed mojem obliczem!
 Skoro opuścili pokój, zapytał:
 — W jakim kraju byłeś ostatnio?
 — W Gipt. Następnie przez pustynię przybyłem do ciebie.
 Powiedziałem mu tak, ponieważ nie chciałem skłamać, a z drugiej strony nie mogłem mu też powiedzieć, że byłem u Haddedihnów.
 — Przez pustynię, a którą? Zapewne przez pustynię Synai i Syrji. O, to droga niedobra; dziękuj jednak Bogu, że nią poszedłeś.
 — Czemu?
 — Gdyż w przeciwnym razie dostałbyś się był pomiędzy Arabów Szammar i zostałbyś przez nich zamordowany.
 — Czyż ci Szammarowie są tacy okropni, wasza wysokość? — spytałem.
 — Jest to hołota zuchwała i rozbójnicza, którą muszę przepędzić. Nie płacą ani podatków, ani haraczu i dlatego też rozpocząłem ich już niszczyć.
 — Czy wysłałeś przeciwko nim twoje wojska?
 — Nie, Arnauci są do czegoś lepszego.
 To „coś lepszego“ było łatwo odgadnąć. Mieli obdzierać poddanych dla wzbogacenia baszy.
 — Ach, zgaduję!
 — Co zgadujesz?
 — Rozumny panujący oszczędza swoich i zwalcza wrogów, różniąc ich między sobą nawzajem.
 — Allah il Allah! Frankowie nie są ludźmi głupimi. Uczyniłem tak istotnie.
 — Czy to się udało?
 — Nie, i wiesz kto tem u zawinił?
 — Któż?
 — Anglicy i jakiś obcy emir. Haddedihnowie są najwaleczniejsi ze wszystkich Szammarów. Mieli być zniszczeni bez przelania krwi moich. W tym celu wysłaliśmy przeciwko nim trzy inne szczepy. Wtem pojawił się ten Anglik z emirem i zwerbował plemiona, które Haddedihnom pomogły. Moi sprzymierzeńcy