Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/164

 — A ty sam na to nie cierpisz?
 — Nie.
 Ulżyło mi. Miły basza zwrócił się do mnie z ubolewaniem:
 — Szkoda! Chciałem ci dać sposobność do wzbudzenia podziwu dla twojej sztuki. Ale może znajdzie się ktoś jutro lub pojutrze.
 — Jutro lub pojutrze już mnie tutaj nie będzie.
 — Nie? Musisz zostać. Zamieszkasz w moim pałacu i będą ci służyć, jak mnie.
 — Odejdź.
 To słowo odnosiło się do oficera, który się też oddalił. Po jego odejściu odpowiedziałem:
 — A jednak muszę wyjechać narazie. Powrócę tu jednak znowu.
 — Dokąd chcesz się udać?
 — Chcę się dostać w góry kurdyjskie.
 — Jak daleko?
 — To jeszcze nie postanowione. Może do Tura Szina, a może nawet aż do Dżulamerik.
 — Czego tam chcesz?
 — Chcę się dowiedzieć, jacy tam ludzie i jakie rośliny i zioła rosną w owych okolicach.
 — A czemu ma się to stać tak nagle, że nie możesz nawet kilku dni spędzić u mnie.
 — Gdyż rośliny, których szukam, zwiędną do tego czasu.
 — Nie masz co poznawać tamtejszych ludzi. Mieszkają tam kurdyjscy rozbójnicy i nieco Dżezidów, których niechaj Allah potępi. A zioła, na co? Ach, ty jesteś hekimem i trzeba ci ziół. Ale czy nie pomyślałeś nad tem, że Kurdowie mogą cię zabić?
 — Byłem już wśród gorszych ludzi.
 — Bez towarzyszy, bez Arnautów lub Baszybożuków?
 — Mam ostry sztylet i dobrą strzelbę a... mam, baszo, i ciebie.
 — Mnie?
 — Tak. Wszak władza twoja sięga aż do Amadijah?
 — Właśnie tak daleko. Amadijah jest twierdzą graniczną mojego okręgu. Mam tam armaty i załogę, złożoną z trzechset Albańczyków.
 — Amadijah musi być twierdzą bardzo silną.