Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/167

siedziało pięciu czy sześciu hultajów z fajkami i dymiącą mokką przed sobą. Basza nie był, zdaje się, nigdy przedtem w kuchni i ludzie ci skamienieli ze strachu na jego widok. Siedzieli nadal i patrzyli na nas szeroko rozwartemi oczyma.
 Basza wstąpił w ich koło, roztrącił ich kopnięciami i zawołał:
 — Wstawać, próżniaki, niewolniki! Nie znacie mnie, że siedzicie dalej, jak gdybym był kimś równym wam?
 Zerwali się, lecz natychmiast padli znowu na ziemię — jemu do nóg.
 — Macie gorącą wodę?
 — Tam się gotuje — odparł jeden z nich, kucharz prawdopodobnie. Był najgrubszy i najbrudniejszy ze wszystkich.
 — Przynieś rodzynków, ty urwisie!
 — Ile?
 — Ile potrzebujesz? — zapytał mnie.
 Zbadałem ilość wody i wskazałem potem na próżne naczynie.
 — Ten dzbanek pełny po trzykroć.
 — A cukru?
 — Jeszcze raz tyle.
 — A octu?
 — Mniej więcej trzecią część tego.
 — Czyście słyszeli, poczwary? Zabierajcie się!
 Wybiegli i niebawem przynieśli te ingredjencje. Kazałem opłukać rodzynki, a potem wszystko wrzuciłem do wrzącej wody. Jakiś zachodni fabrykant szampana wyśmiałby się może z mojej warki, ale nie miałem czasu i musiałem załatwić się jak najkrócej, aby chemicznej pamięci mego baszy nie obciążać zbytnio długą procedurą.
 — A teraz do apteki! — poprosiłem go.
 — Chodź!
 Poszedł naprzód i wprowadził mnie do komnaty, znajdującej się także na parterze. Zastaliśmy w niej biednego hekima, leżącego na ziemi z obwiązanemi nogami. Basza kopnął go także i zawołał:
 — Wstań, wstrętny, i okaż cześć, jaka się należy mnie i temu wielkiemu effendiemu. Podziękuj mu, gdyż na jego prośbę darowałem ci porcję kijów. Wiedz,