Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/169

 Musiało oczywiście; wszak basza tak kazał. Następnie kazał przynieść dwie lampki i zabronił wstępu do pokoju wszystkim, nawet słudze, oznajmiającemu gości, poczem rozwiązał drut.
 Puff — korek wyleciał pod powałę.
 — Allah il Allah! — krzyknął przestraszony, gdy z szumem buchnęło z flaszki sztuczne wino. Chciałem szybko podstawić moją szklankę.
 — Maszallah! Pryska naprawdę!
 Basza otworzył usta i wsunął szyjkę flaszki pomiędzy wargi. Była na poły próżna, gdy ją odstawił i wetknął palec do otworu, aby ją zatkać.
 — Saltanatly — wspaniale! Słuchaj, mój przyjacielu, kocham cię. To wino lepsze jest od wody ze zdroju Cem-cem.
 — Znajdujesz to istotnie?
 — Tak, lepsze nawet od wody Hawus Kewzer, którą się pić będzie w raju. Dodam ci nie dwu, lecz czterech Khawassów.
 — Dziękuję ci. Czy spamiętałeś sobie dobrze, jak się robi to wino?
 — Całkiem dokładnie. Nie zapomnę tego.
 Nie zważając na mnie, ani na to, że stoją przed nami dwie lampki, przyłożył znowu flaszkę do ust i odjął ją dopiero, gdy była próżna.
 — Bom bosz! Wyschła. Czemu nie była większa.
 — Czy pojmujesz teraz, jak drogocenną była moja tajemnica?
 — Na proroka, pojmuję! O, wy ludzie Zachodu, jesteście bardzo mądrzy! Pozwól mi jednak opuścić cię na chwilę.
 Wstał i wyszedł z pokoju. Gdy powrócił po chwili, niósł coś pod kaftanem. Były to dwie flaszki. Zaśmiałem się.
 — Czy sam je przyniosłeś? — spytałem.
 — Kendi — sam! Tego wina nie śmie ruszyć nikt oprócz mnie. Kazałem na dole powiedzieć, że kto dotknie tylko flaszki, tego zbić każę na śmierć.
 — Chcesz się jeszcze napić?
 — Czyż miałbym sobie odmówić? Czy napój ten nie jest nieoceniony?
 — Ależ zapewniam cię, że wino to ma wówczas dopiero swój smak właściwy, gdy całkiem wychłodnie.