Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/177

 — Tak.
 — Macie co jeść?
 — Na jeden dzień.
 — Namiotów jednak nie macie!
 — Nie potrzeba nam. Dostaniemy każdego wieczora dobre mieszkanie.
 — Czy wiecie, że pójdziemy przez kraj Dżezidów?
 — Wiemy.
 — A nie boicie się czcicieli djabła?
 — Bać się? Agho Halef Omarze, czy ty kiedy słyszałeś, żeby Arnauta się bał? Czyż zresztą merd-esz-szejtan, człowiek djabła jest sam szatanem? Powiedz emirowi, że gotowiśmy go powitać.
 Po krótkiej chwili kazałem przyprowadzić mojego konia i wyszedłem. Wszyscy, jak ich było dziesięciu, stali przedemną ze czcią, każdy przy głowie swojego konia. Skinąłem tylko głową, wsiadłem na konia i dałem znak, aby uczynili to za mną. Mały orszak ruszył następnie z miejsca.
 Przejechaliśmy po moście czółnowym przez rzekę i znaleźliśmy się na lewym brzegu Tygrysu poza obrębem miasta Mossul. Teraz dopiero wezwałem onbaszego do siebie i zapytałem:
 — Komu służysz teraz, mnie, czy baszy?
 — Tobie, emirze.
 — Jestem z ciebie zadowolony. Przyślij mi buluka emini.
 Cofnął się, a niebawem zjawił się mały grubas.
 — Na imię ci Ifra? Słyszałem, że jesteś walecznym wojownikiem.
 — Bardzo walecznym — zapewnił swoim głosem trąbkowym.
 — Umiesz pisać?
 — Bardzo dobrze, bardzo pięknie, emirze.
 — Gdzie służyłeś i walczyłeś?
 — We wszystkich krajach świata.
 — Ach! Powiedz mi nazwy tych krajów.
 — Na co, emirze? Byłoby więcej niż tysiąc nazw.
 — Musisz zatem być sławnym bulukiem emini.
 — Bardzo sławnym. Czy jeszcze nic nie słyszałeś o mnie?
 — Nie.