Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/189

twojem jest miejsce, gdzie moglibyśmy głowy nasze złożyć na spoczynek?
 Przyglądał mi się, jakiś czas bardzo uważnie od stóp do głów, a potem odpowiedział:
 — Nie należy pytać wędrowca, skąd on i dokąd idzie, ale mój kiajah powiedział mi, że jesteś emirem.
 — Nie jestem Arabem, ani Turkiem. Jam Frank z dalekiego Zachodu.
 — Nie znam wielu Franków. Słyszałem jednak o pewnym, którego bardzo pragnąłbym poznać.
 — Czy mogę cię zapytać, czemu?
 — Gdyż trzech z moich ludzi jemu zawdzięcza życie.
 — Jakto?
 — Oswobodził ich z niewoli i przywiódł do Haddedihnów.
 — Czy oni są tutaj w Baadri?
 — Tak.
 — I nazywają się: Pali, Selek i Melaf?
 Cofnął się o krok z zadziwieniem.
 — Znasz ich?
 — Jak się nazywał Frank, którego masz na myśli?
 — Nazywano go Kara ben Nemzi.
 — Tak, to moje imię. Ten mąż, to Mohammed Emin, szejk Haddedihnów, a ten drugi, to Halef, mój towarzysz.
 — Czyż to możliwe? Co za niespodzianka! Seni gerek olarim — muszę cię uścisnąć.
 Przycisnął mnie do siebie i ucałował mnie w oba policzki. To samo uczynił z Mohammedem i Halefem; tylko tego drugiego nie ucałował. Potem ujął mnie za rękę i rzekł:
 — Czelebim mahalinde geldin — panie, przychodzisz w sam czas. Mamy wielkie święto, do którego zwykle nie dopuszcza się obcych; ty jednak raduj się z nami. Pozostań tutaj, dopóki trwać będą dni radosne, a i potem jeszcze jak najdłużej!
 — Pozostanę, dopóki spodoba się szejkowi.
 — Jemu się spodoba!
 — Trzeba ci wiedzieć, że serce jego pędzi go naprzód. Opowiemy ci to jeszcze.
 — Ja wiem, ale wejdźcie. Mój dom jest domem waszym, a chleb mój waszym chlebem. Będziecie nam braćmi, dopóki żyć będziemy.