Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/197

 — Zeni an-lamez iz — nie rozumiemy cię. Jalwar-iz zyjlem tirkdże — mów po turecku, proszę.
 Podniosłem się przytem, aby poprosić go na moje miejsce, jak tego wymagał wzgląd na jego wiek i uprzejmość. Pochwycił moją rękę i zapytał:
 — Jesteś Frankiem?
 — Tak.
 — Izim zeni kuczaklam am — pozwól, że cię uścisnę!
 Przycisnął mnie do siebie jak najserdeczniej, nie przyjął jednak wskazanego miejsca, usiadł tam, gdzie siedział bej.
 — Nazywam się Kamek — rozpoczął — Ali Bej przysyła mię do was.
 — Kamek? Bej mówił już o tobie.
 — Przy jakiej sposobności wspomniał o mnie?
 — Sprawiłoby ci to wielki ból, gdybyś się dowiedział.
 — Ból? Kamek nie zna bólu. Wszelki ból, do jakiego zdolne jest serce ludzkie, wycierpiałem w jednej jedynie godzinie. Jak może dla mnie istnieć jeszcze jaki ból?
 — Ali Bej powiedział, że znasz miralaja Omar Ameda.
 Nie drgnęła mu ani zmarszczka na twarzy, a głos brzmiał całkiem spokojnie, gdy mówił:
 — Znam go, ale on mnie jeszcze nie zna. Zabił mi żonę i dwu synów. Co z nim?
 — Przebacz, Ali Bej sam ci to powie.
 — Wiem, że wam mówić niepodobna, ale Ali Bej nie zna przede mną tajemnic. Powiedział mi, co mu rzekłeś o zamiarach Turków. Czy przypuszczasz, że przyjdą naprawdę, aby nam przerwać naszą uroczystość?
 — Przypuszczam.
 — Znajdą nas lepiej przygotowanych, niż wówczas, kiedy utraciłem swą duszę. Czy masz ty żonę, masz dzieci?
 — Nie.
 — To nie możesz pojąć, że żyję, a jednak dawno umarłem. Ale dowiesz się o tem. Czy znasz Tel-Afer?
 — Tak.
 — Byłeś tam?
 — Nie, ale czytałem o niem.
 — Gdzie?