Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/208

jest także w drodze do Amadijah. Poszli przez Altun Kiupri do Arbil i Girdaszir i stoją teraz powyżej Mar Mattei nad rzeką Gazir.
 — Kto ci to powiedział?
 — Pewien Kurd z Zibar, który jechał kanałem, aby przez Bozan dostać się do Dohuk!
 — Zibarowie są ludźmi godnymi zaufania; nie kłamią nigdy i nienawidzą Turków. Wierzę temu, co powiedzieli ci dwaj ludzie. Czy znasz dolinę Idiz nad rzeką Gomel wbok powyżej Kaloni?
 — Zna ją tylko niewielu, ale ja bywałem tam bardzo często.
 — Czy można stąd zaprowadzić tam konie i bydło, aby je tam ukryć?
 — Kto dobrze zna las, temu się to uda.
 — Ile czasu potrzebaby na to, aby umieścić tam nasze kobiety, dzieci i zwierzęta?
 — Pół dnia. Idąc stąd przez Szejk Adi, wspina się styłu poza grobem świętego wąską szczeliną; nikt z Turków nie dostrzeże, co robimy.
 — Jesteś najlepszym znawcą okolicy. Pomówię z tobą jeszcze, narazie jednak milcz wobec każdego. Chciałem cię prosić, abyś tu emira obsłużył, ale będziesz potrzebny gdzieindziej.
 — Czy mogę mu przysłać mojego syna?
 — Uczyń to!
 — Czy mówi on dobrze po kurdyjsku? — spytałem.
 — Rozumie djalekty Kurmangdżi i Zaza.
 — Więc przyślij go, będzie mi bardzo miły.
 Selek odszedł; nastąpiły przygotowania do jedzenia. Ponieważ gościnność Dżezidów jest nieograniczona, wzięło w niem udział około dwudziestu osób, na cześć zaś Mohammed Emina i moją urządzono muzykę podczas uczty. Kapela składała się z trzech ludzi, grających na tembure, kamancze i bylure, trzech instrumentach odpowiadających mniej więcej naszemu fletowi, gitarze i skrzypcom. Muzyka była łagodna i melodyjna. Wogóle zauważyłem to i później, że Dżezidzi więcej mają smaku muzykalnego od wyznawców islamu.
 Podczas jedzenia zjawił się syn Seleka, z którym udałem się potem do mojej komnaty, aby z jego pomocą studjować książkę Kameka. Duchowy horyzont