Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/213

 — Sabah’l ker! — odrzekła. — Kejfata ciava — jak się masz?
 — Kangia! Tu ciava? — Dobrze; jak ty się masz?
 — Skuker quode kangia — dzięki Bogu dobrze!
 — Wszak ty mówisz Kurmangdżi — zawołał zdumiony Ali Bej.
 — Tylko to, czego wczoraj wieczorem nauczyłem się z książki Pira — odparłem. — To dość mało.
 — Zbliżcie się i usiądźcie.
 Naprzód podano kawę z piernikiem, potem baraninę, którą jadło się jak chleb w cienkich szerokich kromkach. Do tego piło się arpę, coś w rodzaju cienkiego piwa, nazywanego przez Turków arpazu — woda jęczmienna. Wszyscy jedli, tylko buluk emini przykucnął sobie na uboczu.
 — Ifro, dlaczego, nie przyjdziesz do nas? — zapytałem go.
 — Nie mogę jeść, emirze — odparł.
 — Co ci dolega?
 — Wielkie strapienie, panie! Dotychczas jeździłem na moim ośle, biłem go i łajałem, mało go czyściłem i myłem, a czasem nawet głodziłem go, a teraz słyszę, że to ojciec mojego ojca. Tam na dworze stoi i ciągle jeszcze wisi mu kamień u ogona.
 Buluk enuni był godzien pożałowania i sumienie mnie ruszyło. Położenie było jednak tak szalenie dziwaczne, że nie mogłem się wstrzymać od głośnego śmiechu.
 — Śmiejesz się! — rzekł z wyrzutem. — Gdybyś ty miał osła, który był ojcem twojego ojca, płakałbyś. Mam cię odwieźć do Amadijah, ale nie mogę; nigdy już nie wsiędę na ducha mojego dziadka.
 — I nie uczynisz tego; to zresztą niemożliwe, gdyż nikt nie może wsiadać na ducha.
 — Na kimże mam pojechać?
 — Na swoim ośle.
 Spojrzał na mnie wzrokiem całkiem pomieszanym.
 — Ależ mój osioł jest przecież duchem; wszak sam to powiedziałeś!
 — To był tylko żart.
 — O, mówisz to tylko, aby mnie uspokoić.
 — Nie, tylko żal mi, że żart mój bierzesz sobie tak bardzo do serca.