Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/219

 — Pięć z nich zasnęło i nie mogą się już dostać do nieba. A czy znasz przypowieść o uczniu, który zaparł się swojego mistrza?
 — Znam.
 — I tu piał kogut. Dlatego to jest on u nas oznaką, że czuwamy, że oczekujemy wielkiego oblubieńca.
 — Czy wierzycie w to, co mówi biblja?
 — Wierzymy, choć nie wiem o tem wszystkiem, co mówi.
 — Czy nie macie świętej księgi, w której spisane są wasze nauki?
 — Mieliśmy taką księgę. Przechowywano ją w Baaszeikha, ale słyszałem, że się zgubiła.
 — Jakie są wasze święte czynności?
 — Poznasz je wszystkie w Szejk Adi.
 — Czy możesz mi powiedzieć, kto to był Szejk Adi?
 — Nie wiem tego dokładnie.
 — Modlicie się do niego?
 — Nie. Czcimy go tylko przez to, że modlimy się nad grobem jego do Boga. Był świętym i mieszka u Boga.
 — Jakie są u was rodzaje kapłanów?
 — Najprzód mamy Pirów. Słowo to oznacza właściwie starego, albo mądrego człowieka, tu jednak znaczy ono: święty człowiek.
 — Jak oni się ubierają?
 — Mogą się ubierać, jak im się podoba, ale wiodą żywot świętobliwy i Bóg, za wstawieniem się ich, użycza im mocy leczenia chorób ciała i duszy.
 — Czy Pirów jest wiele?
 — Obecnie znam tylko trzech; Kamek jest z nich największy.
 — Dalej!
 — Po nich następują szejkowie. Ci muszą się tyle nauczyć po arabsku, żeby zrozumieli nasze święte pieśni.
 — Czy śpiewa się je w języku arabskim?
 — Tak jest.
 — Dlaczego nie po kurdyjsku?
 — Nie wiem. Spośród szejków wybiera się straż grobu świętego, która utrzymywać musi ogień i ugaszczać pielgrzymów.
 — A czy ci mają strój osobny?