Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/22

 — Najlepiej będzie, gdy wjedziemy w głąb pustyni i zapytamy się pierwszego Beduina, którego napotkamy, o obóz najbliższego szczepu.
 — Dobrze — well — bardzo pięknie! Zaraz teraz jechać i zapytać!
 — Możemy tu jeszcze dziś zostać!
 — Zostać i nie kopać? Nie — nie! Namioty wziąć i dalej!
 Musiałem uczynić zadość jego życzeniu; zresztą, po pewnym namyśle doszedłem sam do przekonania, że wobec przygody, która nas dziś spotkała, lepiej będzie opuścić to miejsce.
 Zwinęliśmy lekkie nasze namioty i ruszyliśmy w drogę w kierunku jeziora Zabakah.
 Była to cudowna jazda przez kwiecisty step. Zewsząd buchały ku nam rozkoszne wonie.
 Tylu roślin i kwiecia nie spotykałem nawet w stepach północnej Ameryki.
 Jechaliśmy już z godzinę, gdy wdali ukazali się trzej jeźdzcy o bardzo wojowniczym wyglądzie. Płaszcze i pióra strusie powiewały na nich groźnie, jak sztandary. Ujrzawszy nas, wznieśli wielki krzyk bojowy i rzucili się ku nam galopem.
 — Wrzeszczą. Czy chcą się bić z nami? — zapytał Anglik.
 — Nie. To ich zwykłe powitanie. Czynią tak, aby się przekonać, czy jesteśmy odważni.
 — Będziemy śmiałymi ludźmi! Dotrzymał słowa, bo nie mrugnął nawet okiem, gdy jeden z nich w pędzie skierował ku niemu ostry koniec lancy i zatrzymał konia, dopiero w chwili, gdy lanca dotykała prawie piersi Anglika.
 — Sallam aaleikum! Dokąd zdążacie? — powitał nas jeden z nich.
 — Z jakiego jesteś plemienia?
 — Z plemienia Haddedihnów, które należy do wielkiego narodu Szammarów.
 — Jak się nazywa twój szejk?
 — Mohammed Emin.
 — Czy stąd daleko do niego?
 — Jeśli się chcesz udać do niego, to poprowadzimy cię.