Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/220

 — Chodzą ubrani całkiem biało i noszą na znak swego urzędu pas czerwono-żółty. Po tych szejkach następują kaznodzieje, których nazywamy kawalami. Umieją oni grać na świętych instrumentach i chodzą z miejsca na miejsce pouczać wiernych.
 — Jakie to są święte instrumenty?
 — Tamburyn i flet. Na wielkich uroczystościach kawale śpiewają także.
 — Jak się ubierają?
 — Mogą się ubierać w rozmaite barwy, ale zazwyczaj ubierają się biało. W tym wypadku jednak muszą mieć czarny turban dla odróżnienia od szejków. Po nich następują fakirzy, spełniający niższe posługi u grobu i przy innych okazjach. Mają szaty przeważnie ciemne i noszą czerwoną wstęgę napoprzek turbanu.
 — Kto mianuje waszych kapłanów?
 — Ich się nie mianuje, gdyż godność ta jest dziedziczną. Gdy umrze kapłan, a nie zostawi syna, wówczas urząd jego przechodzi na najstarszą córkę.
 To było bądź co bądź bardzo osobliwe, szczególnie na Wschodzie.
 — A kto jest najwyższym ze wszystkich kapłanów?
 — Szejk z Baadri. Nie widziałeś go, gdyż przebywa obecnie w Szejk Adi, aby przygotować uroczystości. Czy masz jeszcze o co zapytać?
 — Jeszcze bardzo wiele. Czy u was dzieci się chrzci?
 — Jest chrzest i obrzezanie.
 — Czy są nieczyste potrawy, których jeść wam nie wolno?
 — Nie jadamy wieprzowiny i nie używamy barwy niebieskiej, ponieważ niebo jest tak wyniosłem, że nie chcemy barwy jego nadawać rzeczom ziemskim.
 — Czy macie Kiblah?
 — Tak. Modląc się, zwracamy głowę ku tej stronie, w której weszło słońce dnia tego. Umarłych chowa się także tak, żeby twarz ich zwrócona była w tę stronę.
 — Czy wiesz, skąd pochodzi wasza religja?
 — Uczył nas jej nasz święty, Szejk Adi. My sami przybyliśmy z krainy dolnego Eufratu. Następnie udali się ojcowie nasi do Syrji, potem do Sindżar, a wkońcu tutaj.