Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/227

broń. Szeroka blizna przecinała mu prawy policzek. Podniósł się i chciał się szybko oddalić, ale chwyciłem o za rękę i zatrzymałem.
 — Co tu robisz? — zapytałem.
 — Nic.
 — Ktoś jest?
 — Dże.. Dżezid — odpowiedział z wahaniem.
 — Skąd?
 — Nazywam się Lassa i jestem Dassini.
 Słyszałem, że Dassini są jednym z najdostojniejszych rodów między Dżezidami. Nie wyglądał mi jednakowoż wcale na czciciela djabła.
 — Pytałem cię, co tu robisz?
 — Ukryłem się, aby ci nie przeszkadzać.
 — A co robiłeś tu przedtem?
 — Chciałem się kąpać.
 — Gdzie masz bieliznę?
 — Nie mam żadnej.
 — Byłeś tutaj przedemną, więc miałeś prawo pozostać tu, zamiast się ukrywać. Gdzie spałeś tej nocy?
 — We wsi.
 — U kogo?
 — U… u… u… Nie znam jego imienia.
 — Dassini nie zajeżdża do ludzi, których imienia nie zna. Chodź ze mną i pokaż mi twojego gospodarza.
 — Muszę się wprzód wykąpać.
 — Zrobisz to potem. Naprzód!
 Usiłował uwolnić się od mego ujęcia.
 — Jakiem prawem przemawiasz do mnie w ten sposób?
 — Prawem nieufności.
 — Tak samo mógłbym ja tobie nie ufać.
 — Oczywiście. Proszę cię, uczyń to. Zaprowadzisz mnie do wsi i tam pokaże się, kim jestem.
 — Idź, dokąd ci się podoba!
 — Uczynię to, ale ty będziesz mi towarzyszyć.
 Wzrok jego utkwił na moim pasie. Zauważył, że nie mam broni i widać było, że ma zamiar sięgnąć po swój nóż. To nie zbiło mnie jednak z tropu. Trzymałem go mocniej w przegubie ręki i szarpnąłem ostro, tak, że musiał wyjść z krzaków na miejsce wolne.
 — Na co się ważysz? — spiorunował mnie.