Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/241

czalian, a nawet z okolic Tużik i Delmagumgumuku. Starzy, czy młodzi, biedni, czy bogaci, wszyscy byli czysto utrzymani. Jedni mieli turbany strojne w strusie pióra, drudzy nie mieli czem okryć dobrze swej nagości, wszyscy jednak mieli broń z sobą. Obcowali ze sobą, jak bracia i siostry; podawano sobie dłonie, ściskano się i całowano. Żadna kobieta ani dziewczyna nie kryła oblicza swego przed obcym. Ci, którzy tu przyszli, to byli członkowie jednej wielkiej rodziny.
 Wtem zagrzmiała salwa. Ujrzałem, jak mężczyźni w mniejszych lub większych grupach udawali się do grobowca.
 — Co oni tam robią? — spytałem Ali Beja.
 — Biorą sobie mięso ze zwierząt ofiarnych.
 — Czy nad tem jest jaki nadzór?
 — Tak. Przychodzą tylko biedni. Schodzą się wedle plemion i miejsc zamieszkania. Dowódca ich prowadzi, albo muszą pokazać poświadczenie od niego.
 — Czy wasi kapłani nie otrzymują nic z tego mięsa?
 — Z tych wołów nie. W ostatni dzień świąt jednak bije się kilka zwierząt, które muszą być białe, zupełnie białe. Mięso ich należy do kapłanów.
 — Czy wasi kapłani mogą zgrzeszyć?
 — Czemu nie? Są przecież ludźmi.
 — Czy także Pirowie i święci?
 — I oni.
 — Czy Mir Szejk Chan także?
 — Tak.
 — Czy wierzysz, że i wielki święty Szejk Adi popełniał grzechy?
 — I on był grzesznikiem, gdyż nie był Bogiem.
 — Czy pozwalacie grzechom waszym ciężyć na duszach waszych?
 — Nie, usuwamy je.
 — W jaki sposób?
 — Przez symbole czystości, przez ogień i wodę. Wiesz przecie, że myliśmy się wczoraj lub dzisiaj. Przy tem wyznajemy grzechy nasze i przyrzekamy zrzucić je z siebie, a wówczas zabiera je woda. Dziś wieczorem zobaczysz, jak czyścimy w ogniu naszą duszę.