Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/248

doliny, z której wyjścia nie było i musieli się poddać. Mohammed Emin nie pozabijał ich, lecz zabrał im część ich trzód i zażądał haraczu, który będą musieli płacić, dopóki ziemia stać będzie.
 Tak opowiadał Kurd i zamilkł.
 — A co stało się z obcym dowódcą? — zapyta Ali Bej.
 — Sallam aaleikum — rzekł on. — Potem wzniósł się czarny koń jego w chmury i zniknął — brzmiała odpowiedź.
 — To bardzo ładna historja, ale czy wiesz, że to stało się naprawdę?
 — Stało się. Pięciu ludzi z Dżelu było w tym samym czasie w Salamijah, gdzie opowiadali to Haddedihnowie. Przechodzili tędy i powiadomili o tem mnie i moich ludzi.
 — Masz rację. Historja ta stała się w rzeczywistości, lecz inaczej, niż ty o niej słyszałeś. Czy chciałbyś ujrzeć rumaka seraskiera?
 — Panie, to niemożliwe.
 — Możliwe, gdyż stoi niedaleko od ciebie.
 — Gdzie?
 — Ten kary ogier tam.
 — Żartujesz, Beju!
 — Nie żartuję, lecz mówię prawdę.
 — Koń jest przepyszny, jakiego jeszcze nie widziałem, ale to koń tego człowieka.
 — A ten człowiek, to obcy seraskier, o którym opowiadałeś.
 — To niemożliwe!
 Ze zdumienia rozwarł usta tak szeroko, że można było przedsięwziąć najdokładniejsze dentystyczne obserwacje i operacje.
 — Niemożliwe, powiadasz? Czy okłamałem cię kiedy? Powiadam ci raz jeszcze, że to prawda.
 Oczy i usta Kurda otwierały się coraz szerzej. Patrzył na mnie jak nieprzytomny i całkiem mimowolnie sięgnął ręką po miód. Minął go jednak i wsadził palce w worek z tytoniem. Nie zauważywszy tego wcale, nabrał porządną porcję tego narkotycznego ziela i wsunął ją między białe, błyszczące zęby. Ta zamiana wywołała tak szybki kurczowy skutek, że wódz przymknął