Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/37

 — I za złotem, aby je zabrać ze sobą — wtrącił szejk.
 — Nie — odpowiedziałem. — On jest bogaty i posiada tyle złota i srebra, ile potrzebuje. Jemu chodzi tylko o pisma i obrazy; wszystko inne chce on pozostawić mieszkańcom tego kraju.
 — A cóż ty będziesz przy tem robić?
 — Mam go zaprowadzić na miejsce, gdzie znajdzie to, czego szuka.
 — Do tego nie potrzeba mu ciebie, ty możesz pójść z nami w bój. Sami wskażemy mu dość takich miejsc. Cały kraj jest pełen ruin i gruzów.
 — Ależ nikt się z nim nie może rozmówić, jeśli mnie przy nim niema. Ani wy nie rozumiecie jego mowy, ani on waszej.
 — Niechże wprzód z nami pójdzie w bój, a potem wskażemy wam wiele miejsc, gdzie znajdziecie pisma i obrazy.
 Lindsay spostrzegł, że mowa była o nim.
 — Co oni mówią? — zapytał.
 — Pytają się mnie, czego pan chce w tym kraju?
 — Powiedział pan im?
 — Tak.
 — Że chcę wykopywać fowling-bulle?
 — Tak.
 — A więc?
 — Chcą, żebym opuścił pana.
 — A co pan ma robić?
 — Towarzyszyć im w walkach. Uważają mnie za wielkiego bohatera.
 — Hm! A gdzie znajdę fowling-bulle?
 — Oni chcą panu je wskazać.
 — Ah! Ale ja nie rozumiem tych ludzi!
 — Powiedziałem im to.
 — Co odpowiedzieli?
 — Abyś się pan udał z nimi na wyprawę wojenną, a potem oni nam pokażą, gdzie można znaleźć pisma i podobne rzeczy.
 — Well! Pojedziemy z nimi.
 — Ależ to niema sensu!
 — Dlaczego?
 — Narażamy się tem. Cóż nas obchodzą ich waśnie?