Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/41

 — Dziki koń, którego trzeba dopiero schwytać i oswoić.
 — Czy kupiłbyś tego konia, gdybyś mógł, a ja chciał ci go sprzedać?
 — Kupiłbym go natychmiast.
 — Możesz sobie na niego zarobić!
 — Ah! To niemożliwe!
 — Tak jest. Możesz go otrzymać w podarunku.
 — Pod jakim warunkiem?
 — Jeśli pójdziesz na zwiady i przyniesiesz mi niezawodną wiadomość, gdzie się mają połączyć Obeidowie, Abu Hammedzi i Dżowarjowie.
 O małom nie krzyknął z radości. Cena była wprawdzie wysoka, ale koń ten wart był nawet większej ceny. Zapytałem więc, nie namyślając się długo:
 — Kiedy chcesz mieć wiadomość?
 — Wtedy, kiedy mi ją możesz dać.
 — A kiedy otrzymam konia?
 — Gdy wrócisz.
 — To słuszne; nie mogę go pierwej zażądać; ale w takim razie nie będę mógł wykonać twego zlecenia.
 — Dlaczego?
 — Albowiem prawdopodobnie wszystko będzie od tego zależało, czy pojadę na koniu, na którym można pod każdym względem polegać.
 Szejk patrzył w ziemię.
 — Czy wiesz, że przy takiem przedsięwzięciu można rumaka bardzo łatwo stracić?
 — Wiem; to zależy od jeźdźca. Jeśli będę miał pod sobą takiego konia, to żaden człowiek na świecie nie zdoła ani mnie, ani konia mego schwytać.
 — Czy ty jeździsz tak dobrze?
 — Nie jeżdżę tak, jak wy; koń Szammara musiałby się wpierw do mnie przyzwyczaić.
 — A zatem jesteśmy lepszymi jeźdźcami niż ty!
 — Lepszymi? Czy jesteście dobrymi strzelcami?
 — Umiemy w galopie zastrzelić gołębia z namiotu.
 — Dobrze. Pożycz mi twego ogiera i poślij za mną dziesięciu wojowników. Oddalę się od twego obozu na odległość tysiąca lanc i pozwalam strzelać do mnie, ile razy im się podoba. Nie zdołają oni ani mnie schwytać, ani trafić we mnie.