Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/48

 — Tak.
 — Ja nie.
 — Dlaczego?
 — Bardzo żywo w namiocie.
 — Ludzie?
 — Nie.
 — A kto?
 — Fleas, lice i gnats.
 Kto umie po angielsku, wie, co on miał na myśli; musiałem się śmiać.
 — Do takich rzeczy pan się rychło przyzwyczai — pocieszałem go.
 — Nigdy. Nie mogłem także spać, bo myślałem o panu.
 — Dlaczego?
 — Mógł pan odjechać, nie pomówiwszy ze mną.
 — Byłbym się w każdym razie z panem pożegnał.
 — Byłoby może zapóźno.
 — Dlaczego?
 — Mam się pana zapytać o wiele rzeczy.
 — Proszę.
 Już w ciągu ubiegłego wieczora udzieliłem mu różnych wiadomości; teraz wyjął on notatkę.
 — Każę się zaprowadzić do ruin. Muszę mówić po arabsku. Mówić mi rozmaite słowa. Co znaczy przyjaciel?
 — Aszab.
 — Wróg?
 — Kiman.
 — Muszę zapłacić. Co znaczy dolar?
 — Rijahl fransz.
 — Co znaczy sakiewka?
 — Surrah.
 — Będę wykopywał kamienie. Co znaczy kamień?
 — Hadżar, ale także hadżr lub chadżr.
 Zapytał mnie jeszcze o kilkaset wyrazów i zapisał je sobie. Tymczasem ożywiło się w obozie i ja musiałem udać się do namiotu szejka, by spożyć sahur, czyli śniadanie.
 Radziliśmy jeszcze nad rozmaitemi sprawami; potem pożegnawszy wszystkich, dosiadłem konia i opuściłem to miejsce, do którego może już nigdy nie miałem wrócić.