Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/53

wojownik, że nie mam odwagi zaprosić go do swego namiotu.
 — Miły mi jest każdy, kogo ty przyprowadzasz — brzmiała odpowiedź.
 Tamten wyszedł, a szejk podał mi rękę.
 — Usiądź, cudzoziemcze. Jesteś znużony i głodny, więc powinieneś spocząć i zjeść; pozwól mi wprzód, że się zaopiekuję twoim koniem!
 Było to postępowanie nawskroś arabskie: naprzód koń, a potem człowiek. Gdy wrócił do namiotu, poznałem po nim odrazu, że wygląd mego konia wzbudził w nim szacunek dla mojej osoby.
 — Masz szlachetne zwierzę. Masz Allah; oby się u ciebie chowało! Znam je.
 Ah, to bądź co bądź niemiłe! A może i nie!
 — Skąd je znasz?
 — Jest to najlepszy koń Haddedihnów.
 — Znasz więc i Haddedihnów?
 — Znam wszystkie szczepy. Ale ciebie nie znam.
 — Znasz szejka Haddedihnów?
 — Mohammeda Emina?
 — Tak. Przybywam właśnie od niego.
 — Dokąd zdążasz?
 — Do ciebie.
 — Czy wysłał cię do mnie?
 — Nie, a jednak przybywam do ciebie jako jego wysłannik.
 — Spocznij wpierw, nim będziesz opowiadał.
 — Nie jestem zmęczony, a to, co ci mam donieść, jest tak ważne, że chciałbym ci to zaraz powiedzieć.
 — To mów!
 — Słyszałem, że Dżowarjowie są twoimi wrogami.
 — Są nimi — odpowiedział ponuro.
 — Są i moimi; są wrogami Haddedihnów.
 — Wiem.
 — Czy wiesz, że się połączyli z Abu-Hammedami i Obeidami, aby wykonać napad na Haddedihnów na własnych ich pastwiskach?
 — Wiem.
 — Słyszałem, że połączyłeś się z Alabeidami, aby ich ukarać?
 — Tak.