Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/60

 — Nie kłam!
 — Kim jesteś, że śmiesz tak do mnie mówić?
 — Jestem Cedar Ben Huli, szejk Abu Hammedów.
 — Cedar Ben Huli, szejk koniokradów!  — Człowiecze, milcz! Ten młody wojownik, to mój syn.
 — Możesz być dumny z niego, o szejku!
 — Milcz, mówię ci raz jeszcze, bo pożałujesz! Kto jest koniokradem? Ty nim jesteś! Czyj jest ten koń, na którym jechałeś?
 — Mój.
 — Nie kłam.
 — Cedar Ben Huli, dziękuj Allahowi, że mam związane ręce. Gdy by nie to, nie mógłbyś mnie już nigdy nazwać kłamcą!
 — Związać go silniej! — rozkazał.
 — Kto się odważy targnąć na mnie, na hadżiego, w którego kieszeni znajduje się woda Cem-cemu!
 — Tak, widzę, że jesteś hadżim, bo masz hama zawieszone na szyi. Ale czy masz naprawdę przy sobie wodę świętego Cem-cemu?
 — Tak.
 — Daj nam z niej.
 — Nie dam.
 — Dlaczego nie?
 — Mam wodę tylko dla przyjaciół.
 — Czy jesteśmy twoimi wrogami?
 — Tak.
 — Nie. Nie wyrządziliśmy tobie jeszcze żadnej krzywdy. Chcemy tylko konia, którego zrabowałeś, oddać właścicielowi.
 — Ja jestem jego właścicielem.
 — Jesteś hadżim ze świętem Cem-cem, a jednak mówisz nieprawdę. Znam tego ogiera całkiem dokładnie; jest on własnością Mohammeda Emina, szejka Haddedihnów. Jak dostał się ten koń w twoje ręce?
 — On mi go podarował.
 — Kłamiesz! Żaden Arab nie darowuje takiego konia.
 — Powiedziałem ci już, że powinieneś dziękować Allahowi, że jestem związany!
 — A dlaczego on ci go podarował?