Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/68

 Kamień był prawie zupełnie pokruszony, a tych kilka znaków klinowych, które zachowały się z całego zwietrzałego napisu, ledwo można było odróżnić.
 — Więc? — zapytał master Lindsay zaciekawiony.
 — Poczekaj pan, to nie tak łatwo, jak pan sądzi. Widzę tu tylko trzy słowa, które może zdołam przeczytać. Jeśli się nie mylę, to brzmią one: Tetuda Babrut ésis.
 — Co to znaczy? — Ku chwale Babilonu wzniesiono.
 Poczciwy master Dawid Lindsay rozszerzył swe równoległoboczne usta aż do uszu.
 — Czy pan dobrze przeczytał?
 — Sądzę, że tak.
 — Co z tego widać?
 — Wszystko i nic!
 — Hm! Tu przecież nie jest Babilon!
 — A co?
 — Niniwa!
 — Niech będzie nawet Rio de Janeiro! Niech pan sobie tę rzecz tu sam złoży lub wyłoży; nie mam teraz czasu na to.
 — A na co wziąłem pana ze sobą?
 — Dobrze! Niech pan ten kawał cegły zachowa, aż będę miał czas!
 — Well! A co pan ma robić?
 — Wnet będzie posiedzenie, na którem mam opowiedzieć moje przygody.
 — A ja wezmę udział!
 — Zresztą muszę się wpierw posilić. Głodny jestem jak niedźwiedź.
 — I ja będę jadł z panem!
 Wszedł ze mną do namiotu.
 — Jak panu poszło z pańskim językiem arabskim?
 — Źle! Żądam chleba — Arab przynosi buty; żądam kapelusza — Arab przynosi sól; żądam strzelby — Arab przynosi chustkę na głowę. Okropnie, strasznie! Nie dam panu już pójść!
 Po powrocie szejka nie długo czekałem na posiłek. Tymczasem zgromadzili się zaproszeni mężowie. Zapalono fajki, podano wszystkim kawę, a potem Lindsay naglił mnie:
 — Zacząć sir! Jestem ciekaw.