Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/69

 Arabowie czekali w milczeniu i cierpliwie, póki nie zaspokoiłem głodu; potem zaś zacząłem:
 — Poruczyliście mi bardzo trudne zadanie, ale ponad wszelkie oczekiwanie udało mi się je łatwo spełnić. Przynoszę wam tak dokładną wiadomość, jakiej napewno nie spodziewaliście się.
 — Mów! — prosił szejk.
 — Nieprzyjaciele ukończyli swe zbrojenia. Oznaczono miejsca, w których te trzy szczepy mają się połączyć i również podany jest czas, w którym to wszystko ma się odbyć.
 — Ale ty się o tem nie mogłeś dowiedzieć!
 — Przeciwnie! Dżowarjowie połączą się z Abu Hammedami w dzień po następnym Jaum el Dżema przy ruinach Khan Khernina. Te dwa szczepy zejdą się z Obeidami w trzeci dzień po Jaum el Dżema między wirem el Kelab a kończynami gór Kanuca.
 — Czy wiesz to napewno?
 — Tak.
 — Od kogo?
 — Od szejka Abu Mohammedów.
 — Mówiłeś z nim?
 — Byłem nawet w jego namiocie.
 — Abu Mohammedowie nie żyją w zgodzie z Dżowarjami i Abu Hammedami.
 — Powiedział mi to. Poznał twego konia i jest twym przyjacielem. Przyjdzie ci na pomoc wraz ze szczepem Alabeidów.
 — Czy mówisz prawdę?
 — Tak.
 Wszyscy obecni zerwali się i podali mi ręce w wielkiej radości. O mało mnie nie udusili z wdzięczności. Potem musiałem wszystko jaknajdokładniej opowiedzieć. Uwierzyli we wszystko, ale tylko o tem zdawali się bardzo wątpić, abym mógł całkiem sam zabić lwa i to w ciemną noc. Arab zwykł atakować to zwierzę tylko w dzień i w bardzo licznem towarzystwie. Przedłożyłem im wreszcie skórę.
 — Czy skóra ta ma dziurę?
 Obejrzeli ją bardzo uważnie.
 — Nie — brzmiała odpowiedź.