Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/73

 — Otóż wyślę natychmiast posłańców.
 — Bądź ostrożny, o szejku, i nie mów swym wojownikom, o co chodzi; inaczej łatwo się stać może, że nieprzyjaciel dowie się o naszym zamiarze.
 Skłonił głowę potakująco i wyszedł. Sir Dawid Lindsay przysłuchiwał się tej długiej rozmowie z widoczną niecierpliwością; teraz skorzystał ze sposobności, aby się odezwać.
 — Sir i ja tu jestem!
 — Widzę pana!
 — Chciałbym także coś usłyszeć!
 — Moje przygody?
 — Yes!
 — Pan mógł sobie przecież pomyśleć, że nie wygłoszę swego wykładu w języku angielskim. Ale teraz dowiesz się pan o wszystkiem, co potrzebne.
 Powtórzyłem mu pokrótce moje opowiadanie i treść narady. Był bardzo podniecony.
 — Ah! Nie dziki atak, ale wojskowe oddziały! Ewolucja! Taktyka! Strategja! Otoczyć wroga! Barykada! Wspaniałe! Świetnie! I ja z wami! Pan będzie generałem, a ja adjutantem!
 — Pysznie wyglądalibyśmy w takich rolach! Generał, który na sztuce wojennej tyle się zna, co hipopotam na robieniu pończoch i adjutant, który nie umie mówić! Zresztą radziłbym panu trzymać się zdaleka od tego wszystkiego.
 — Dlaczego?
 — Ze względu na wicekonsula w Mossul.
 — Ah! Jakto?
 — Przypuszczają, że on maczał ręce w tej sprawie.
 — Niech weźmie precz ręce swe! Cóż mnie obchodzi konsul?
 — Ba!
 Teraz szejk wrócił. Wysłał posłańców i nasunęły mu się przytem rozmaite nowe myśli:
 — Czy szejk Abu Mohammedów powiedział, jakiej części łupu się spodziewa?
 — Nie.
 — Czego żądają Alabeidowie?
 — Nie wiem.
 — Powinieneś był się spytać!