Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/77

 — Mohammed Emin.
 — Czy przyjmie nas? Znasz go?
 — Znam go i mówiłem już z nim o was. Popatrz na tego ogiera! Czy podoba ci się?
 — Panie, jużem go podziwiał; jest on zapewne potomkiem klaczy z Koheli.
 — On jest moją własnością; szejk mi go podarował. Widzisz więc, że jest moim przyjacielem!
 — Niechaj go Allah obdarzy za to długiem życiem. Czy i nas szejk przyjmie?
 — Będzie wam rad. Pojedźcie teraz ze mną.
 Udałem się więc z nimi do obozu.
 — Zihdi — rzekł Halef — niezbadane są drogi Allaha. Sądziłem, że długo będę musiał się pytać, zanim dowiem się czegoś o tobie, a tymczasem ty jesteś pierwszym, którego spotykam. Jak przybyłeś do Haddedihnów?
 Opowiedziałem mu wszystko pokrótce, a potem dodałem:
 — Czy wiesz, czem ja teraz jestem u niego?
 — Czem?
 — Generałem.
 — Generałem?
 — Tak.
 — Czy on ma wojsko?
 — Nie. Ale ma wojnę.
 — Przeciwko komu?
 — Przeciwko Obeidom, Abu Hammedom i Dżowarjom.
 — To są rozbójnicy, którzy mieszkają nad Cabem i Tygrysem; słyszałem o nich wiele złego.
 — Zbroją się przeciwko niemu. Chcą go znienacka napaść; myśmy się jednak o tem dowiedzieli, a ja jestem teraz jego generałem i uczę jego wojowników.
 — Tak, zihdi, wiem, że znasz się na wszystkiem i wszystko umiesz i prawdziwem to szczęściem, że nie jesteś już giaurem!
 — Nie?
 — Nie. Nawróciłeś się przecież do prawdziwej wiary?
 — Któż ci to powiedział?
 — Byłeś w Mekce i masz świętą studnię Cem-cem przy sobie; jesteś więc dobrym muzułmaninem. Czym