Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/78

nie mówił tobie zawsze, że cię nawrócę, bez względu na to, czy chcesz tego, czy nie?
 Znaleźliśmy się w obozie i zsiedliśmy przed namiotem szejka. Gdyśmy weszli, cała rada była przy nim zgromadzona.
 — Sallam aaleikum! — przywitał się Halef. Towarzysz jego uczynił tosamo. Zająłem się przedstawieniem ich.
 — O szejku, przyprowadzam ci tych dwóch mężów, którzy chcą z tobą pomówić. Ten nazywa się Nazar Ibn Mothalleh, a ten hadżi Halef Omar ben hadżi Abbul Abbas ibn hadżi Dawud al Gossarah, o którym już tobie opowiedziałem.
 — O nim?
 — Tak. Nie nazwałem go pełnem nazwiskiem, tylko krótko hadżi Halef Omar.
 — Sługa twój i towarzysz?
 — Tak.
 — Co zabił Abu-Zeifa, ojca szabli?
 — Tak. Należy on do szczepu Atejbehów, którego szejkiem jest twój przyjaciel, Malek.
 — Bądźcie pozdrowieni, mężowie z Atejbeh! Witam cię, hadżi Halef Omar! Postać twa jest mała, ale odwaga twa jest wielka i wzniosła jest twa waleczność. Oby wszyscy mężowie byli tacy, jak ty! Czy przynosisz mi wiadomość o moim przyjacielu, Maleku?
 — Przynoszę ją. Każe cię pozdrowić i zapytać, czy przyjmiesz jego i ludzi jego do szczepu Haddedihnów.
 — Znam jego los, a jednak miło mi będzie przyjąć go. Gdzie on się teraz znajduje?
 — U stoku gór Szammar, półtora dnia drogi stąd. Słyszałem, że trzeba ci wojowników?
 — Tak jest. Nienawiść wybuchła między mną a tymi, co obok nas mieszkają.
 — Przywiodę ci sześćdziesięciu walecznych mężów.
 — Sześćdziesięciu? Mój przyjaciel hadżi Kara ben Nemzi powiedział mi przecież, że jest was mniej!
 — W drodze przyjęliśmy do siebie ostatki szczepu Al Hariel.
 — Jaką macie broń?
 — Szable, sztylety, noże i same dobre strzelby. Wielu z nas ma nawet pistolety. Jak się umiem obchodzić z bronią, o tem powie ci mój zihdi.