Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/80

 Stało się, co przepowiedziałem: Na drugi dzień w południe byliśmy już w komplecie. Zamianowałem opeerów i podoficerów, którzy każdego przybysza wprawiali do nowego sposobu walki. Popołudniu zaczęły się manewry i dały zadowalające wyniki. Piechota okazała się całkiem sprawną, a obroty i ataki poszczególnych oddziałów jazdy cechowały pewność i precyzja.
 Podczas manewrów nadeszła ostatnia warta naszej linii wywiadowczej.
 — Co przynosisz? — zapytał szejk, którego twarz jaśniała zadowoleniem.
 — Panie, wczoraj Dżowarjowie połączyli się z Abu Hammedami.
 — Kiedy?
 — Wieczorem.
 — A Abu Mohammedowie?
 — Znajdują się tuż za nimi.
 — Czy wysłali przed sobą wywiadowców, aby me zdradzić marszu, jakem im poradził?
 — Tak.
 Ten wywiadowca stał jeszcze przed nami, gdy nadjechał drugi z rzędu. Był on dalszem ogniwem łańcucha, rozciągniętego aż do doliny Deradż.
 — Przynoszę ważną wiadomość, emirze.
 — Jaką?
 — Obeidowie wysłali ku nam ludzi z nad Cabu, aby zbadali okolicę.
 — Ilu tam było mężów?
 — Ośmiu.
 — Jak daleko zaszli?
 — Przeszli przez El Deradż.
 — Czy widzieli naszych ludzi?
 — Nie, ci bowiem ukryli się. Tamci obozowali w dolinie i wiele ze sobą rozmawiali.
 — Ach! Czy nie można było ich podsłuchać.
 — Było możliwe i Ibn Nacar uczynił to.
 Ibn Nacar był jednym z owych dwóch wojowników, co mieli strzec doliny Deradż.
 — Co on podsłuchał? Jeśli to rzecz ważna, to otrzyma nagrodę.
 — Powiedzieli, że jutro w samo południe Obeidowie będą się przeprawiali przez rzekę, aby się połączyć