Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/83

 — A konie ich?
 — Przywiązali je cokolwiek dalej na przodzie.
 — Zostańcie tu i przyjdźcie, gdy was zawołam. Chodź, Halefie!
 Położyłem się na ziemi i posuwałem się wraz z Halefem naprzód. Przedostaliśmy się niepostrzeżenie aż do rogu skały. Poczułem woń tytoniu i usłyszałem dwóch ludzi, rozmawiających półgłosem. Stanąwszy przy krawędzi skały, mogłem rozróżnić słowa:
 — Dwóch przeciwko sześciu!
 — Tak. Jeden wyglądał czarno i szaro, był długi i cienki, jak lanca i miał szarą rurę armatnią na głowie.
 — Szejtan!
 — Nie, tylko zły duch, dżini.
 — Ale drugi, to był djabeł?
 — Wyglądał jak człowiek, ale strasznie! Z ust mu się dymiło, a oczy zionęły płomieniami. Podniósł tylko rękę i odrazu sześć koni padło trupem, z tamtemi czterema zaś te dwa djabły — niech ich Allah przeklnie — ulecieli powietrzem.
 — W jasny dzień?
 — W jasny dzień.
 — Okropnie! Niech nas Allah strzeże przed djabłem, potrzykroć ukamienowanym! A potem przyszedł nawet do obozu Abu Hammedów?
 — Nie przyszedł, ale oni go przynieśli.
 — Jakto?
 — Mieli go za człowieka i sądzili, że koń jego, to sławny ogier szejka Mohammeda Emina ze szczepu Haddedihnów. Chcieli — mieć tego konia, więc jego uwięzili. Gdy go przyprowadzili do obozu, syn szejka poznał go.
 — Powinien go był wypuścić na wolność.
 — Myślał ciągle, że to przecież będzie człowiek.
 — Czy go związali?
 — Tak. Ale lew przyszedł do obozu, a obcy powiedział, że sam jeden go ubije, jeśli mu się odda jego strzelbę. Oddano mu ją, poczem on wyszedł w ciemną noc. Po pewnym czasie padły błyskawice z nieba i huknęły dwa strzały. Za kilka chwil wrócił. Miał skórę lwa zarzuconą na ramieniu, dosiadł konia i odjechał przez powietrze.
 — Czy go nikt nie chciał zatrzymać?