Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/85

 — Mają więcej strzał niż strzelb.
 — A ilu mężów przyprowadzą wam Dżowarjowie?
 — Tysiąc.
 — Mają oni strzały, czy strzelby?
 — Mają i jedne i drugie.
 — Czy tylko wasi wojownicy tu przybędą, czy wybieracie się z waszemi trzodami w te okolice?
 — Tylko wojownicy przyjdą.
 — Dlaczego chcecie się bić z Haddedihnami?
 — Gubernator nam tak kazał.
 — On wam nic nie ma do rozkazywania; wy podlegacie namiestnikowi z Bagdadu. Gdzie są wasze konie?
 — Tam.
 — Jesteście moimi jeńcami. Spróbujcie uciec, to was na miejscu zastrzelę. Nacar, przyjdźcie!
 Tamci dwaj nadeszli.
 — Przywiążcie mocno tych dwóch mężów do swoich koni!
 Obeidowie poddali się losowi; wsiadli na konie, do których przymocowano ich tak, że nie mogło być mowy o ucieczce.
 Za chwilę rozkazałem:
 — Teraz przyprowadźcie stamtąd nasze konie i ustawcie je u wejścia do doliny. Ibn Nacar, ty zostaniesz tu w El Deradż; drugi zaś niech pomoże Halefowi odprowadzić jeńców do obozu.
 Obaj Haddedihnowie oddalili się, aby konie nasze sprowadzić ze stoku doliny. Potem wsiedliśmy na konie i wróciliśmy, podczas gdy Ibn Nacar został na swoim posterunku.
 — Ja pośpieszę naprzód; wy jedźcie za mną jaknajprędzej.
 Po tem zleceniu spiąłem mego konia. Uczyniłem to z dwóch powodów; po pierwsze obecność moja w obozie była niezbędną, a po drugie miałem wreszcie sposobność wypróbowania tajemnicy mego konia i przekonania się do jak szybkiego biegu można go doprowadzić. Leciał lekko jak ptak przez step; szybki bieg był mu snać nawet przyjemny, bo kilkakrotnie zarżał radośnie. Nagle położyłem mu ręce między uszy — —
 — Rih! — —