Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/94

została u wejścia, aby je zabarykadować i z za szańca powitać nieprzyjaciela ogniem. Wróciłem teraz i odjechałem z moimi stu ludźmi.
 Jechaliśmy prosto na północ, aż znaleźliśmy wąwóz, którym można było przedostać się przez Dżebel. Po godzinie ujrzeliśmy przed sobą rzekę. Dalej na prawo, a więc na południe, było miejsce, w którem góry podchodziły dwa razy tuż do wody, a więc tworzyły półkole, z którego bardzo trudno było umknąć, jeśli się raz, na nieszczęście, w nie weszło. Tu ustawiłem moich ludzi, tu bowiem mogliśmy bez trudu powstrzymać nieprzyjaciela, nawet dziesięć razy liczniejszego. Wysłałem w pewne miejsce straż przednią, a potem zsiedliśmy wszyscy z koni i rozłożyliśmy się wygodnie. Lindsay zapytał mnie:
 — Zna okolicę, sir?
 — Nie — odpowiedziałem.
 — Może tu są ruiny?
 — Nie wiem.
 — Trzeba zapytać!
 Uczyniłem to i tłumacząc odpowiedź Araba, odpowiedziałem:
 — Tam wyżej.
 — Jak się nazywa?
 — Muk hol Kal albo Kahlah Szergatha.
 — Tam są fowling-bulle?
 — Hm! Trzebaby dopiero zobaczyć.
 — Ile czasu aż do walki?
 — Aż do południa, a może i więcej. Może wcale nie będziemy walczyć.
 — Tymczasem obejrzę.
 — Co?
 — Kalah Szergatha. Fowling-bulle wykopać; wysłać do muzeum w Londynie; wsławić się; well!
 — Tego nie będzie można teraz zrobić.
 — Dlaczego?
 — Bo stąd musiałby pan tam jechać konno około piętnastu angielskich mil.
 — Ah! Hm! Źle! Zostanę!
 Położył się za krzakiem euforbji, ja zaś postanowiłem zbadać okolicę, dałem swym ludziom niezbędne zlecenia, a sam pojechałem w kierunku południowym wzdłuż rzeki.