Strona:Karol May - Przez pustynię tom 2.djvu/98

 — Pan musi przecież mieć jakiś zamiar, jakiś cel?
 — Yes!
 — Więc jaki cel?
 — To ding — wykopać.
 — Co?
 — Fowling-bulle.
 — Ach! — uśmiechnął się ten pobłażliwie. — Na to trzeba środków, czasu, ludzi i pozwolenia. Jak się pan tu dostał?
 — Statkiem.
 — Gdzie on jest?
 — Wrócił do Bagdadu.
 — Więc pan wysiadł z dwoma służącymi?
 — Yes!
 — Hm, dziwne! A dokąd pan zamyśla udać się teraz?
 — Tam, gdzie są fowling-bulle. Kto jest tu master?
 Wskazał przytem na Araba, który miał pancerz z łusek. Grek przetłumaczył Arabowi dotychczasową rozmowę, a potem odpowiedział:
 — Ten sławny mąż to Eslah el Mahem, szejk Obeidów, którzy tam po drugiej stronie mają swe pastwiska.
 Byłem zdumiony tą odpowiedzią. A więc szejk podczas wymarszu szczepu swego nie znajdował się wśród swoich.
 — Kto pan? — pytał dalej Anglik.
 — Jestem jednym z tłumaczy u angielskiego wicekonsula w Mossul.
 — Ah! dokąd?
 — Aby uczestniczyć w wyprawie przeciwko Haddedihnom.
 — Wyprawa? napad? wojna? bitwa? dlaczego?
 — Haddedihnowie są upartym szczepem, którego trzeba nauczyć moresu. Dali oni pomoc kilku Yezidim wtedy, gdy ci czciciele djabła byli zaatakowani przez gubernatora z Mossul. Ale jakżeż się to stało, że — —
 Utknął, bo za wzgórzem zarżał jeden z naszych koni, a za jego przykładem poszedł zaraz drugi. Szejk chwycił natychmiast za cugle, aby pojechać naprzód i popatrzeć. Teraz ja powstałem.
 — Pozwoli pan, że i ja się przedstawię! — rzekłem.
 Szejk stanął zdziwiony.