Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/100

niemi, musi mieć mocną, twardą rękę i wystrzegać się wszelkiego sentymentalizmu. Dopiero kiedyś będzie można pomyśleć o zamianie miecza na palmę.
 — Ale obecnie trzeba się liczyć z polityką.
 — Cóż mogą zrobić dyplomaci w obliczu dokonanych faktów?
 — A Juarez, ten potężny przeciwnik? A inni?
 — Z obrzydzeniem myślę o tych drobnych kreaturach, którzy uważają się za generałów i marzą tylko, aby innych strzyc, jak barany. Taki naprzykład Cortejo...
 — Czy to ten, który zabiega o względy Pantery Południa? — przerwał cesarz.
 — Tak. Ten sam Pablo Cortejo, którego córka rozsyła swą podobiznę, by zdobyć stronników.
 — Widział pan tę fotografję? Bo ja, niestety, nie — rzekł cesarz z uśmiechem.
 — Nie? Tej rozkoszy nie powinna sobie Wasza Cesarska Mość odmówić.
 Generał wyciągnął z za czerwonej jedwabnej szarfy fotografję i rzekł:
 — Pozwalam sobie pokazać tę fotografję Waszej Cesarskiej Mości. Trzeba znać swoich przeciwników.
 Cesarz patrzył przez chwilę na podobiznę córki Corteja, poczem wręczył fotografję generałowi, mówiąc z ubolewaniem:
 — Biedna dziewczyna!
 Mejia zmarszczył znowu czoło. Kochał cesarza, ale był człowiekiem czynu i nienawidził wszelką zniewieściałość. Odparł energicznie:
 — Biedna? Nie żałuję tej panny zupełnie. Ośmiesza

98