Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/111

 — Sennorita, nic nie znalazłem, — rzekł alkad szczerze.
 — Spodziewałam się tego — odparła z dumą.
 — Przypuszczam więc, że jest pani niewinna.
 — Jestem tego pewna.
 — Przykro mi bardzo, ale muszę pani zakomunikować coś bardzo niemiłego.
 — Chce mnie pan przestraszyć, sennor?
 — Ani mi to w głowie. Spełniam tylko rozkaz cesarza
 — O Dios! Zaczynam się bać naprawdę!
 — Zbytecznie. Nic się pani nie stanie. Musi sennorita tylko zmienić miejsce pobytu.
 — Zmienić miejsce pobytu? Jak to mam rozumieć?
 — Zostaje pani wydalona z kraju.
 Józefa zbladła. Tego się nie spodziewała.
 — Zostaję wydalona z kraju? — zapytała. — Na jakiej podstawie, alkalde?
 — Za nawoływanie do buntu i zdradę stanu.
 — Powiedział pan przecież sam, że jestem niewinna.
 — Owszem to prawda, ale nie mogę tego powiedzieć o pani ojcu. A zresztą, rozdarowywała sennorita swe fotografje?
 — Tylko wśród przyjaciół.
 — Niestety, wszyscy ci przyjaciele są zdrajcami stanu. Krótko mówiąc, zawiadamiam panią, że masz sennorita w ciągu dwudziestu czterech godzin opuścić miasto; w przeciągu zaś tygodnia opuścisz ten kraj.
 Józefa omal nie zemdlała.

109