Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/123

 — Straubenberger? — zapytał Sternau zdziwiony. — Przecież to niemieckie nazwisko!
 — Jestem Niemcem.
 — W takim razie niech pan w imię Boże opuści strzelbę — rzekł Sternau po niemiecku. — I ja jestem Niemcem.
 Na twarz Małego André wystąpił wyraz zadowolenia. Opuszczając broń, zawołał:
 — Pan jest Niemcem? Co za radość! Z jakich okolic?
 — Pochodzę z okolic Moguncji.
 — Moguncji? Tam mieszka mój brat.
 — Gdzie przebywa?
 — W małej dziurze pod Moguncją, zwanej Reinswalden.
 — Ach, tak. Mówi pan o dzielnym Ludwiku Straubenbergerze?
 Mały aż podskoczył w siodle pod wpływem zapytania Sternaua.
 — Co takiego? Pan zna Ludwika? — zawołał.
 — Doskonale!
 — Do licha, a ja chciałem pana zabić!
 — No, no, nie poszłoby tak łatwo, — rzekł Sternau z uśmiechem.
 — Pan taki wysoki i szeroki, — odparł mały wesoło — że nie mógłbym spudłować, gdybym się nawet starał. Ale, ale, skądże to przybywacie i dokąd dążycie?
 — Przybywamy od morza, chcemy udać się albo do Paso del Norte, albo też do Guadelupy.
 — Czy macie znajomych w Paso del Norte, którzy was przyjmą?

121