Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/124

 — Owszem, Juareza.
 — A w Guadelupie?
 — Niejakiego Pirnera.
 — Znam go dobrze. To Nlemiec; pochodzi z Pirny w Saksonji. A Juareza nie zastanie pan już w Paso del Norte.
 — Gdzie jest?
 — Tu, w lasach górskich, albo w prerji.
 Sternau przenikliwie spojrzał na Małego André.
 — Zna pan to miejsce dokładnie, tylko chce ja pan przede mną ukryć.
 — Przecież nie znam pana jeszcze!
 — Nazywam się Sternau.
 — Sternau? — rzekł Mały Andre po namyśle. — Mam wrażenie, że słyszałem już kiedyś to nazwisko. Ach tak! Wspominała mi o niem sennorita Rezedilla. Jakiś Sternau był przed laty w hacjendzie dei Erina, później znikł gdzieś.
 — Właśnie jestem tym człowiekiem.
 Mały otworzył szeroko usta i przyglądał się Sternauowi ze zdumieniem.
 — Pan jest tym człowiekiem? Niepodobieństwo!
 — Dlaczego?
 — Jest pan w takim razie strzelcem, którego wszyscy westmani i czerwonoskórzy nazywają Władcą Skał.
 — Matava-se? Ja nim jestem.
 — Ależ pan zginął! — zawołał mały.
 — To prawda. Lecz znalazłem się.
 — To nie do wiary! Czy wie pan, z kim pan zginął?
 — Oczywiście. Jakżebym tego nie wiedział?

122