Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/125

 — No więc z kim?
 — Aha, chce pan wybadać, czy mówię prawdę?
 — Tak jest — odparł szczerze André. — Byłby to istny cud, gdyby Władca Skał zjawi się tak niespodzianie. Kimże są tamci ludzie, do pioruna? — zapytał szybko, na widok zbliżającego się oddziału.
 — To właśnie ci, z którymi razem zniknąłem. Obok mnie widzi pan wodza Apaczów, Niedźwiedzie Serce.
 — Niech mnie licho porwie! — zawołał mały.
 — Ten, co jedzie naprzedzie oddziału, to Bawole Czoło, wódz Miksteków.
 — Do krócset!
 — Za nim jadą dwaj bracia. Jeden z nich to zięć hacjendera z del Erina, o którym pan zapewne nieraz słyszał.
 — Piorunowy Grot?
 — Tak.
 — Zaczekaj pan, pohamuj się, na miłość Boską; gotów jestem zwarjować! W najśmielszych marzeniach nie wyobrażałbym sobie takiego spotkania.
 — Teraz już pan wierzy, że jestem prawdziwym Sternauem?
 — Wierzę; oto moja ręka. Zejdźmy z koni; mam panu do zakomunikowania kilka ważnych wiadomości.
 André zeskoczył z konia, a za nim Sternau i Niedźwiedzie Serce. Pozostali nadjechali również.
 — Kogóż to pan spotkał? — zapytał hrabia Fernando.
 — Pewnego rodaka — odparł Sternau. — Nazywają go małym André. Ma ważne dla nas informacje. Odpocznijmy tu przez chwilę.
 Wszyscy zsiedli z koni i rozłożyli się na trawie.

123