Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/134

że żółta od tytoniu ślina strzeliła z ponad stołu, jak z sikawki, i poleciała w kierunku okna.
 Gospodarz przerażony odsunął głowę.
 — Sennor, — zawołał — tam, obok szafy, stoi spluwaczka
 — Nie potrzebuję żadnej spluwaczki — brzmiała odpowiedź.
 — Wyobrażam sobie! Kto pluje do okien, temu niepotrzebna spluwaczka. Ale u nas w Pirnie niema zwyczaju plucia w szyby.
 — Otwórzcie więc okno.
 Jankes wypowiedział te słowa tak lakonicznie, że gospodarzowi krew uderzyła do głowy. Opanował się jednak i zapytał:
 — Przybywacie z dalekich stron. sennor?
 — Tak jest.
 — Musicie być niebyle jakim wioślarzem.
 — A dlaczego?
 — No, płynęliście przeciw prądowi.
 — Pah!
 — Skąd wyruszyliście, sennor?
 — Czy wiadomość ta jest wam koniecznie potrzebna?
 Pirnero odparł z pewnem zakłopotaniem:
 — Człowiek radby przecież wiedzieć, z kim się znajomi. Czy nie mam racji?
 — Pffttf!
 Nieznajomy splunął znowu. I znowu cienki, ciemny pas śliny przeleciał nad głową Pirnera.
 — Pffttf! — rozległo się wślad za tem.
 — Do djabła! Miejcie się na baczności! — zawołał gospodarz.
 — Odsuńcie się, a wszystko będzie w porządku.

132