Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/139

 Był to człek niemłody, — jeszcze pełen sił i czerstwy — ubrany w piękny, ciężki strój vaquera.
 Usiadł, kazał dać szklankę whisky i zaczął się przyglądać badawczo gospodarzowi. Pirnero nie zauważył tego, siedział bowiem przy oknie, tyłem do przybysza. Rozmyślał, czy vaquero nie jest również amatorem plucia. Po chwili uspokoił się i zdobył na głębokie spostrzeżenie:
 — Śliczna pogoda!
 — To prawda — odparł vaquero.
 Gospodarza ucieszyła ta odpowiedź niezwykle. Twarz mu się rozjaśniła, odwrócił się i rzekł przyjaźnie:
 — Zwłaszcza do konnej jazdy.
 — Jechałem przez całą noc.
 — Przez całą noc? Czyżbyście byli gońcem?
 — Mniej więcej. Mam tutaj coś załatwić. Czy wyście sennor Pirnero?
 — Tak; jestem nim.
 — Czy sennorita Rezedilla żyje jeszcze?
 — Oczywiście. Znacie ją?
 — Nie, lecz przyjechałem w jej sprawie. Znacie z pewnością hacjendę del Erina?
 — Rozumie się. Pedro Arbellez jest przecież moim szwagrem. — Otóż przysyła mnie właśnie Pedro Arbellez. Nazywam się Anselmo; jestem u niego na służbie.
 — Cieszę się z waszego przybycia. Za chwilę przyprowadzę córkę.
 Pirnero zapomniał zupełnie o gniewie. Pośpieszył do kuchni, po chwili wrócił z Rezedillą.

137