Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/14

 Gospodarz poczuł się znowu pobitymi mimo to ciągnął dalej:
 — Ale ubranie się niszczy — ubranie.
 — Można przecież włożyć stare.
 Była to woda na młyn gospodarza. Odwrócił się w kierunku znienawidzonego gościa i rzekł:
 — Tak, sennor odział się dosyć podle. Czy nie ma pan lepszego ubrania?
 — Nie.
 Słowo to zostało wypowiedziane z takim spokojem i obojętnością, że stary się oburzył. Meksykanin zwraca wielką uwagę na swój wygląd zewnętrzny. Ubiera się w stroje jaskrawe, malownicze; nosi chętnie lśniącą broń i przybiera konia w złote i srebrne ozdoby. A nasz nieznajomy? Nic podobnego. Na ordynarnych butach nie miał nawet ostróg, mimo że specjalnością Meksykan są ostrogi olbrzymich rozmiarów.
 — A dlaczego? — zapytał gospodarz.
 — Bo za drogie dla mnie.
 — Ach tak, — więc jesteście biedakiem?
 — Tak — odparł zapytany obojętnie. Zauważywszy, że Rezedilla oblała się rumieńcem niechęci, postał jej spojrzenie proszące, aby wybaczyła mu to słowo.
 Gospodarz, nie zwracając uwagi na grę ich oczu, pytał dalej:
 — Kim właściwie jesteście?
 — Strzelcem.
 — Strzelcem? I z tego żyjecie?
 — Oczywiście.
 Stary obrzucił przybysza pogardliwem spojrzeniem.

12