Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/149

 — Skądże o tem wiecie?
 — Juarez wystał do nas tego oto sennora. Ma stać na czele obrony fortu, dopóki nie przybędą Apacze.
 Sternau spojrzał na Czarnego Gerarda, rozmawiającego ze Sępim-Dziobem, i uśmiechnął się.
 — Jak się nazywa sennor, o którym mówicie?
 — Czarny Gerard.
 Sternau podszedł do obydwóch i, kłaniając się uprzejmie, rzekł:
 — Jeżeli się nie mylę, widzę przed sobą ludzi, którzy się nie boją Francuzów i zechcą bronić fortu.
 — Z czegóż to wnosicie, sennor?
 — Jestem przekonany, że Sępi-Dziób nie cofnie się przed żadnym wrogiem.
 — Znacie mnie? — rzekł Jankes, zdumiony.
 — Z dawnych czasów, z czasów waszej pierwszej wycieczki trapperskiej. Takiej twarzy nie zapomina się prędko. Ale pomówmy o chwili obecnej. Czy poczyniono jakieś przygotowania do obrony fortu?
 — Prawie żadnych — odparł Gerard.
 — W takim razie pośpiech jest bardzo wskazany. Nie będziecie chyba oczekiwać wroga w polu?
 — Na to jesteśmy za słabi.
 — A więc chcecie czekać za szańcami
 — Tak.
 — Któż będzie bronił fortu?
 — Mieszkańcy. Pościągam ponadto okolicznych vaquerów.
 — Słusznie. Możecie liczyć i na nas.
 — Ach, chcecie walczyć razem z nami?

147