Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/152

 — Czy ojciec mój żyje?
 — Żyje — odparła Rezedilla.
 Emma wypuściła przyjaciółkę z objęć, uklękła i, wyciągając ręce ku niebu, wybuchła ogromnym płaczem:
 — Boże mój, dzięki ci, dzięki!
 Wszyscy obecni mieli oczy pełne łez.
 — Właśnie przed chwilą otrzymaliśmy list od stryja — rzekła wreszcie Rezedilia. — Przeczytasz go później, droga Emmo.
 Schyliła się nad Emmą i podniosła ją z podłogi.
 — Czy nie chcesz się przywitać z mym ojcem?
 Zaczęto się rozglądać za Pirnerem. Znikł gdzieś przynajmniej do połowy. W pokoju znajdowała się bowiem tylko dolna część jego ciała i nogi. Górna wychylona była na ulicę. Nie wiedział jak ukryć łzy i wzruszenie. Podszedł więc do ulubionego okna i wystawił głowę, aby płaczu nie było słychać.
 Córka wyciągnęła go siłą. Płakał jak bóbr i obejmując Emmę, wołał:
 — Puśćcie mnie, uduszę się z radości!
 Po tych słowach opuścił pokój.
 — Przedstaw mnie pozostałym panom — rzekła Rezedilla.
 Emma otarta chustką oczy i zapytała:
 — Kogo chcesz naprzód poznać, Rezedillo?
 — Twego narzeczonego, sennora Ungera.
 Emma uśmiechnęła się łobuzersko:
 — Szukaj go. Jestem ciekawa, czy znajdziesz.

150