Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/156

 — Czy byli to sami jeźdźcy?
 — Tak.
 — Czy mieli armaty?
 — Nie. Śladu wozów amunicyjnych nie dojrzałem.
 — Zastanowimy się, co czynić. Kiedy mogą dotrzeć do fortu?
 — Za godzinę.
 Sternau skinął na Gerarda i rzekł:
 — Oddałem się do waszej dyspozycji. Powiem wam teraz, kto oprócz mnie walczyć będzie z wami ramię w ramię. Przedewszystkiem Bawole Czoło, wódz Miksteków; znacie go, nieprawdaż?
 — Tak jest.
 — Ten oto Indjanin, to Niedźwiedzie Serce, wódz Apaczów. Obok stoi Piorunowy Grot, o którym również z pewnością słyszeliście. Pozostali panowie także wezmą udział w walce. Don Fernanda mam zamiar uprosić, by został tutaj i chronił kobiety.
 Mimo sędziwego wieku, hrabia nie chciał się na to zgodzić i ustąpił dopiero pod wpływem ogólnych próśb.
 — Któż będzie przywódcą? — zapytał Gerard.
 — Oczywiście wy — odparł Sternau. — Juarez tak postanowił.
 — O nie, sennor! Kimże jestem wobec Władcy Skał, Bawolego Czoła, Niedźwiedziego Serca i Piorunowego Grota? Proszę was, obejmijcie dowództwo!
 — W takim razie musiałbym wziąć na siebie również całą odpowiedzialność.

154