Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/20

 — Kochał ją pan bardzo?
 — Tak — odparł krótko i prosto.
 Ten ton właśnie najbardziej pociągał Rezedillę. Była pewna, że ktoś inny wobec kobiety nie odpowiadałby w ten sposób.
 — Musi się pan starać zapomnieć o niej, sennor.
 — Nie mogę. Nie kocham jej wprawdzie, ale tak mnie unieszczęśliwiła, że nie jestem w stanie wyrwać jej z pamięci.
 — Tego nie rozumiem. Jakże pan może być nieszczęśliwym, skoro jej pan nie kocha?
 — Ponieważ nieszczęście moje nie jest skutkiem jej niewierności, lecz zdrady.
 — Ah, powiedziała o panu coś złego? Było to kłamstwo?
 — Nie, sennorita, była to, niestety, prawda.
 Rezedilla doznała przy tych słowach dziwnego uczucia obcości. Nie panując nad sobą, zapytała:
 — Żartował pan?
 — Dlaczegóż miałbym żartować, sennorita? Nie, nie, powiedziałem szczerą prawdę.
 Pochyliła głowę; na twarz jej wystąpił wyraz rozczarowania. Rzekła chłodniejszym, niż dotychczas, tonem:
 — Niech mi pan wybaczy, że go dręczyłam pytaniami. Ale przychodził sennor do nas zawsze taki cichy i smutny, że było mi pana żal. Miałam wrażenie, że z oczu pańskich popłyną łzy.
 — Tak, bywają ludzie, którzy noszą w sobie całe morze łez, za dumni są jednak, aby dać im upust.
 — Ale ja to zauważyłam. I pomyślałam sobie, że

18