Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/38

 — Kiedy będę mógł panią znowu odwiedzić?
 — Za cztery dni.
 — Za cztery dni? — zapytał zdumiony. — Dlaczegóż naznacza sennorita tak daleki termin?
 — Spodziewam się, że do tego czasu będę zupełnie zdrowa. Migrena to uporczywa choroba.
 — W takim razie nie określajmy terminu; przyjdę, gdy pani będzie zdrowa.
 — Zgoda.
 — Zawiadomi mnie pani łaskawie, wszak prawda, sennorita?
 — Oczywiście.
 — Dziękuję. Przybiegnę, aby złożyć gratulacje z powodu wyzdrowienia. Dobranoc.
 Major pożegnał się, Gerard jednak nie wszedł natychmiast, obawiając się, aby Francuz nie wrócił jeszcze pod jakimś pozorem. Emilja otworzyła mu sama i zapytała:
 — Jest pan?
 — Tak. Czy opowiadał dzisiaj co ciekawego?
 — Nie.
 — Szkoda. Przecież jestem tu poto, by się czegoś dowiedzieć.
 — Musiałam mówić mało ze względu na symulację migreny. Zresztą byłam pewna, że znajdzie pan dziś to, co jest tak potrzebne.
 — Na szczęście znalazłem.
 — Ah, odkrył pan coś?
 — Tak; bardzo wiele.
 Emilja usiadła na kanapie, oczekując wyjaśnień z niecierpliwością.

36