Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/60

nego uśmieszku. Ujrzawszy zaś, jak z pomoczonego ubrania strzelca woda spływa na podłogę, zrzędził:
 — Powiadacie, ze nie można się utopić? Jeżeli przyjdzie jeszcze dwóch takich gości, mamy powódź w pokoju.
 Gerard zauważył kałużę dopiero teraz.
 — Wybaczcie, sennor Pirnero. Nie mogłem przecież zostać na dworze.
 — Któż tego żąda? Ale mogliście przyjść w suchem ubraniu. Czy nie macie żony, któraby o to dbała?
 — Nie.
 — Otóż to właśnie przyczyna złego! Dlatego niszczycie podłogę, Człowiek musi żyć w małżeństwie. Czy nie mam racji?
 — Ależ owszem.
 — Mówicie owszem? W takim razie jesteście mądrym człowiekiem, mimo żeście nie taki strzelec, jak Czarny Gerard. Chciałbym go kiedyś zobaczyć.
 Strzelec uśmiechnął się i rzekł:
 — Szkoda, że nie byliście przed kilkoma dniami w Chihuahua. Bawił tam Czarny Gerard.
 — Nie opowiadajcie głupstw! Przecież miasto jest w rękach Francuzów.
 — Właśnie z tego powodu był w mieście. Tak mi opowiadano.
 — Cóż tam robił, hę?
 — Chciał ich wyszpiegować.
 — Wyszpiegować? Nonsens. Prędzej uwierzę, że Francuzi będą u nas szpiegowali, to bardziej do nich podobne.
 Przy tych słowach Pirnero obrzucił gościa ponu-

58