Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/72

 — Jaka prawda? Do djabła, cóż o mnie opowiadano?
 — Że jesteście poczciwym człowiekiem.
 — No, co to, to prawda! Dalej!
 — Opowiadano, że ciągle siedzicie przy oknie.
 — I to prawda. Dalej!
 — Że obserwujecie stan pogody.
 — Słusznie. Dalej!
 — Że zaczynacie każdą rozmowę, od pogody.
 — Naprawdę? Tego nie zauważyłem. Dalej!
 — Że mówicie chętnie o żeniaczce i zięciu.
 Gospodarz spojrzał badawczo na nieznajomego. Nie wiedział, czy się ma gniewać, czy weselić.
 — Kto wam to opowiedział?
 — Koledzy. Ale dajcież mi jeszcze szklaneczkę julepu, sennor.
 Opróżnił szklankę i postawił przed gospodarzem. Pirnero zlustrował małego jeszcze raz i rzekł:
 — Nie dam więcej. Zapłaćcie za pierwszą szklankę.
 — Ach, więc uważacie mnie za włóczęgę, który nie ma czem zapłacić, — roześmiał się gość. — Zgoda, przekonacie się zaraz!
 Po tych słowach wyciągnął z kieszeni skórzany woreczek i otworzył.
 — Oto zapłata!
 Wyjął nugget — wielkości orzecha laskowego i pokazał gospodarzowi.
 Pirnero wziął złoto, nie kryjąc zadowolenia; obejrzał ze wszystkich stron, odważył ręką i rzekł wkońcu:
 — Ależ to złoto, szczere złoto! Do licha, cy macie tego dużo?

70