Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/73

 — Sporą ilość pełnych worków.
 — Skądże?
 — Odkryłem żyłę złota.
 — Gdzie?
 — O, to już moja sprawa, sennor Pirnero, — rzekł gość, uśmiechając się.
 — Ten nugget, któryście mi wręczyli, jest między przyjaciółmi wart najwyżej dwadzieścia dolarów.
 — Trzydzieści.
 — Czy mam zważyć i zmienić?
 — Oczywiście.
 Gospodarz wstał i po chwili przyniósł wagę. Po targach zgodzili się wreszcie na sumę dwudziestu pięciu dolarów, którą Pirnero natychmiast wypłacił.
 — A więc jeszcze jeden julep? — zapytał usłużnie. — Już niosę!
 Pod wpływem nuggetu autorytet gościa urósł w oczach Pirnera niezwykle szybko; obsługiwał nieznajomego uprzejmie i gorliwie. Po chwili usiadł znowu przy oknie. Ubolewał bardzo nad poprzedniem zachowaniem się i zaczął przemyśliwać nad tem, w jaki sposób swój błąd załagodzić. W pierwszej chwili nic mu nie wpadło do głowy. Rozpoczął więc stereotypowem powiedzeniem:
 — Podła pogoda!
 — Hm — mruknął gość.
 — Ma jednak i dobrą stronę.
 — Słusznie. Zwłaszcza dla mnie, bo przybywam aż z Llano estacado.
 Gospodarz zerwał się na równe nogi, popatrzył na nieznajomego z podziwem i rzekł:

71