Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/75

 — Do stu piorunów, oczywiście! Pochodzę również z Niemiec.
 — Z Niemiec? — zawołał Pirnero ucieszony. — Z jakiej prowincji?
 — Z Bawarji.
 — Święty Pafnucy! Naprawdę?
 — Ależ tak. Pracowałem w Dreznie, w browarze. Później wziął mnie na służbę pewien Amerykanin, który chciał produkować w St. Louis niemieckie piwo. Interes skończył się generalną klapą. Ruszyłem więc do Stanów Zachodnich i tu zostałem, sam nie wiem jak, poszukiwaczem złota i strzelcem.
 — Ho, ho, to mi się podoba. Prawdziwa to przyjemność pomówić z rodakiem o rodzinnem mieście. Niech sobie deszcz leje jak z cebra, nic sobie z tego nie robię! Rezedillo, przynieś wina — dziś wielkie święto dla — mnie! Jesteś pan moim gościem; nie chcę waszych pieniędzy. Czy żyją pańscy rodzice lub jacy krewni?
 — Tylko brat.
 — Jak się pan nazywa?
 — Andrzej Straubenberqer.
 — Czy brat pański przebywa również w Ameryce?
 — Nie; już oddawna nie mam o nim wiadomości. Zapewne nie wie wcale, gdzie przebywam, nie zawiadamiałem go bowiem listownie, gdyż jestem wrogiem kałamarza. Chciałem zbogacić się jako poszukiwacz złota i sprawić mu później niespodziankę. Mieszka niedaleko Moguncji.
 — Czy również pracował w browarze?
 — Nie. Jest pomocnikiem leśniczego, niejakiego kapitana von Rodensteina, na zamku Reinswalden.

73