Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/77

 — Osobiście nie, ale słyszałem, ze wkrótce przybędzie do Guadelupy.
 — To doskonale! Byłem pewien, że go zastanę u sennora.
 — Zna go pan osobiście?
 — Nie.
 — W takim razie powiem panu, że w tych dniach znowu dokazał przedniej sztuczki. Był konno w Chihuahua.
 — Ależ tam są teraz podobno Francuzi!.
 — To prawda. Wzięli go nawet do niewoli.
 Straubenberger zawołał z przerażeniem:
 — A więc go nie spotkam tutaj! W takim razie zaraz powracam.
 — Dokąd? — odparł niemniej przerażony gospodarz.
 — Dalej na północ. Muszę zameldować, że Francuzi wzięli do niewoli Czarnego Gerarda:
 — Komu chce pan to zameldować?
 — To moja sprawa.
 — Do licha; jest pan naprawdę dobrym dyplomatą! Ale wracać już niema poco. Czarny Gerard jest wolny. Uciekł Francuzom.
 — Naprawdę? — zapytał strzelec z uczuciem ulgi. — Pewien pen tego?
 — Powiedział mi to strzelec, który śpi teraz na sianie.
 — Cóż to za strzelec?
 — Nie wiem; w każdym razie figura to niepokaźna. Nie ma pieniędzy, ubrany nędznie, a za strzelbę jego nie dałbym nawet dwudziestu pięciu centów.
 — Taka strzelba bywa czasami lepsza od najdroż-

75