Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/85

 — Nic nie mam przeciw temu — odparł gospodarz. — Sam jestem ciekaw, jak będzie wyglądać. Taka sposobność nie prędko się trafi. — Zwracając się do Gerarda. rzekł: — Przejdźcie tam za szafę i włóżcie na siebie ubranie; ale nie na dłużej, niż dwie minuty.
 Gerard uśmiechnął się i ukrył za szafą. Zmieniwszy odzież, wyszedł na środek pokoju; obydwaj mężczyźni zdumieli się, mieli bowiem wrażenie, że stoi przed nimi inny człowiek.
 — Do djabła! — rzekł mały. — Czy to jakieś czary?
 — Toż dopiero widać, że suknia zdobi człowieka, — zawołał Pirnero. — Wygląda teraz, jak prawdziwy myśliwiec. Ubranie leży jak ulane.
 Zaczął obracać Gerardem na wszystkie strony; wkońcu rzekł:
 — No, dosyć tego! Przebierzcie się i zgińcie mi z oczu. Wiem już, jakiby z was można zrobić użytek.
 — Jakiż to? — zapytał Gerard.
 — Bylibyście dobrym manekinem.
 — Dziękuję! Więc uważacie, sennor, że ubranie dobrze leży?
 — Świetnie. Ale to się wam na nic nie zda!
 — Mogę się chyba dowiedzieć o cenę?
 — Owszem. To najlepsze i najdroższe ubranie. Kosztuje osiemdziesiąt dolarów.
 — Tylko tyle?
 — Czy pomieszało wam rozum? Myślałem, że osiemdziesiąt dolarów wystarczy. Rozbierajcie się!
 — Ani mi się śni, sennor Pirnero. Podoba mi się, to ubranie. Zatrzymuję je.
 — Nie zawracajcie głowy! — zawołał groźnie stary. —

83